A A A

Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 10 (873) z dnia 1.04.2015

Świadczenia urlopowe wypłacone przez pracodawcę zatrudniającego powyżej 20 pracowników a koszty podatkowe

Wartość wypłaconego świadczenia urlopowego może być kosztem uzyskania przychodów wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takiego świadczenia przewiduje ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Takim świadczeniem nie jest świadczenie urlopowe wypłacone przez pracodawcę zatrudniającego więcej niż 20 pracowników (w przeliczeniu na pełne etaty). Wartość takiego świadczenia nie jest zatem kosztem podatkowym.

(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 28 stycznia 2015 r., nr IBPBI/2/423-1343/14/BG)

Przedmiotem powyższej interpretacji była treść art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o PDOP. Przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W rozpatrywanej sprawie podatnik zatrudniał ponad 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Podatnik ten zrezygnował z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (ZFŚS), a zamiast tego funduszu wprowadził do regulaminu wynagradzania zapis o wypłacie świadczeń urlopowych. Świadczenia te byłyby wypłacane, zgodnie z ww. regulaminem, w wysokości i na zasadach analogicznych do wymogów przewidzianych w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych dla świadczenia urlopowego tam unormowanego.

W związku z powyższym podatnik wystąpił do organu podatkowego z zapytaniem, czy pracodawca zatrudniający powyżej 20 pracowników ma prawo wypłacone pracownikom świadczenia urlopowe zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem podatnika, takie świadczenia mogą być jego kosztem podatkowym, w dacie ich wypłaty.

Ze stanowiskiem tym nie zgodził się organ podatkowy wskazując, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem uzyskania przychodów wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takich świadczeń przewiduje ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W art. 3 ust. 1 tej ustawy zapisano, że pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy, którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy - postanowieniem regulaminu wynagradzania. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 3 ww. ustawy, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty (z zastrzeżeniem), mogą tworzyć ZFŚS lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe.

Organ podatkowy podkreślił, że pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ustawa o ZFŚS nie przewiduje możliwości zamiany przez takiego pracodawcę tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych. Taką możliwość mają jedynie pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników. W związku z powyższym organ podatkowy uznał, że:

"(…) W niniejszej sprawie nie znajdzie (…) zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich "urlopowymi", nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w uzfśs (zbieżne jest tylko nazewnictwo). W konsekwencji, świadczenia te nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych. Reasumując, poniesione przez Spółkę wydatki na wypłatę świadczeń urlopowych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu updop. (…)"