Dofinansowanie do zakładowej wycieczki a przychód pracownika

Z tytułu otrzymania ze środków ZFŚS częściowego dofinansowania do zagranicznej wycieczki nie powstanie po stronie pracowników przychód ze stosunku pracy. W związku z wytycznymi co do kierunku wykładni zaprezentowanymi w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 7/13, należy bowiem uznać, że sfinansowania takiej wycieczki nie można zakwalifikować u pracowników jako nieodpłatnego świadczenia powodującego konieczność obliczenia i poboru przez pracodawcę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

O CO PYTAŁ PODATNIK?

Firma ze środków ZFŚS dofinansowała koszty organizacji sześciodniowej wycieczki do Włoch przeznaczonej dla wszystkich zatrudnionych pracowników, która odbyła się we wrześniu 2015 r. Wycieczka była traktowana przez pracodawcę będącego organizatorem jako wyjazd integracyjny o charakterze rekreacyjno-kulturalnym mający na celu poprawienie relacji służbowych, jednocześnie nie była obowiązkowa i chęć udziału mógł dobrowolnie zgłosić każdy pracownik. Ponadto w wycieczce mogli wziąć udział współmałżonkowie pracowników, jednakże nie wszyscy pracownicy biorący udział w imprezie skorzystali z tej możliwości. Całkowity koszt wycieczki wyniósł 30.600 zł, z czego kwota 17.240 zł została pokryta ze środków ZFŚS. Po rezygnacji niektórych pracowników, którzy początkowo zgłosili chęć udziału w wycieczce, cena ta została ponownie przeliczona przez organizatora wycieczki i w konsekwencji pozostali pracownicy nie musieli dopłacać do wyjazdu. We wniosku o wydanie interpretacji pracodawca podkreślił, że nie wyciągał żadnych konsekwencji służbowych z powodu rezygnacji z udziału w wycieczce oraz w przypadku niezgłoszenia przez pracownika chęci uczestniczenia w wyjeździe.

W zaprezentowanym stanie faktycznym firma wystąpiła do organu podatkowego o rozstrzygnięcie, czy była zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń otrzymanych przez pracowników z tytułu ich udziału w zorganizowanej przez nią wycieczce z uwagi na to, że stanowią one świadczenia nieodpłatne.

ZDANIEM IZBY SKARBOWEJ:

Organ podatkowy w wydanej interpretacji wskazał, że w celu ustalenia zakresu pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" należy kierować się wyrokiem TK, sygn. akt K 7/13. Zgodnie z nim za przychód pracownika z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane takie świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika,
zostały spełnione w jego interesie i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi.

Następnie fiskus wskazał w oparciu o wymienione kryteria, że gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w imprezach wyjazdowych, to po stronie pracowników nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń. W takim przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Zdaniem fiskusa nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. A bez otrzymania korzyści przez pracownika nie można mówić o uzyskaniu przez niego przychodu. Dodatkowo fiskus wskazał, że w przypadku dofinansowania do wycieczki bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc udział w wycieczce zaoferowanej przez pracodawcę pracownikom nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 lutego 2016 r., nr IPTPB1/4511-652/15-4/SJ)

Komentarz redakcji

Co prawda omawiana interpretacja jest korzystna dla pracowników, jednak niektóre zaprezentowane w niej tezy są mocno kontrowersyjne. O ile bowiem z użytym przez fiskusa argumentem charakteru integracyjnego wycieczki można by się jeszcze zgodzić w odniesieniu do pracowników, to za zupełnie nietrafiony należy go uznać w stosunku do ich współmałżonków - w tym przypadku trudno bowiem mówić o poprawianiu relacji służbowych. Podobnie mało przekonujący jest argument o braku możliwości indywidualizacji świadczenia, gdyż cena wycieczki podlega kalkulacji i jej koszt jest zazwyczaj ustalany jako przemnożenie kosztu jednostkowego przez liczbę uczestników.